Oxeriza's DUN

Karganeko dirudunen web orria

Bidaiaren amaiera

Shevelek Einarrek zuen ezinegona nabari zuen, baina dena bukatua zen, eginbeharrekoa eginda. Obsidianaz egindako gotorleku beltz hartan sartu zirenean denboraren nozioa galdu zuen aztiak. Zenbat aurkari erail zituzten jada? Zer nolako izugarrikeriei aurre egin zieten? Minotauroak, hainbat deabru mota, eta antzinako grimorioetan bakarrik ikusitako izakiak izan zituzten bide-etsai azken ordu? edo egunotan? Gotorlekua behetik gora iragan zuten, honen barrunbeak ezagutu arte, baina ibilbidea gero eta nekezagoa izan zen. Tranpak saihestu beharrak ibilera moteldu, eta taldea unatzen zuen minutuak pasa ahala. Baina Demoniyuak jada alde egin zuen mundu honetatik. Erdi-jainkoak bere ezpatagaz Raazbalen burua moztu zuenean lasaitasun izpi batek bere gorputza zeharkatu zuen, mendekuaren zapore gazi-gozoa ote? Einarren ezpataren gosea asetuko al zen? Il-Belen heriotzak merezi al zuen? Raazbalen gorpua belztuz zihoan, baina Shevelen gogoetak berriz bere lagun minaren oroitzapenen bila. Bitartean Errupin eta Darko haien gezi eta saietan hilotzen gorputzetatik jasotzen zebiltzan, leihotik begirada txiki bat bota ezkero nabaria zen beharko zituztela eta. Egundoko armada zegoen dorrearen azpian, haien aurka egiteko aukerarik ez zuen taldeak baina hobe zen armak soinean izatea, barik egotea baino. Darkok azpimunduari zioen gorrotoa ez zen baretu, baina lasaitasun puntu bat erakusten zuen haren aurpegiak. Errupinek berriz, eskarmentuaren eraginez apika, begi eta belarriak erne zituen geziak jasotzen zituen bitartean.

Shevel ahituta zegoen, borrokaren tentsioa pasa ahala tripako-mina sentitzen hasia zen. Hainbeste mana pozioi edatearen eraginez izango zela pentsatu zuen. Metaponterengana hurbildu zen poliki-poliki, baina jada bizitzak alde egin zuen haren gorputzetik, ez zegon ez sendabelar ez aztikeriarik haren gorpua berpiztuko zuenik. Einarren garrasia entzun zuen, eta Raazbalen burua leihotik behera bota zuela konturatu zen, denak hari begira geratu ziren, erdi-jainkoa odol eta zauriz josita zegoen, eta bere gorputzeko muskulu guztiak atezatuak zituen. Isiltasun handi baten ondoren buruak lurraren kontra jotzean egindako “plop”-aren oihartzuna entzun zuten. Armadak jasandako kolpea segituan nabaritu zuten, aihenak, izua eta hainbat eta hainbat oinen zalaparta dorrearen puntaraino iritsi zen. Denak leihora hurbildu ziren ikuskizuna ikustera. Inurriak ziruditen, baina orden bat jarraitzen ez zuten inurriak, dorre inguruko mendi eta lautadetan sakabanatzen hasitakoak.

Lau heroiak begietara begiratu, eta hitzik esan gabe jakin zuten zer egin. Altxorraren azken zatia hartu, eta eskaileretan behera abiatu ziren, hitzik esan gabe. Shevelek ez zuen haize aztikeriak emango zien abiadura erabiliko behin gotorlekutik kanpo egon ziren arte, ez zuen bertan gordeta egon zitezkeen izakiak esnatu eta.

Dorretik pare bat kilometro urrutiratu ziren arte ez ziren ausartu berriro hitz egiten. Handik aurrera pittinka-pittinka humorea berreskuratzen joan ziren, eta handik pare bat egunetara Shevelek bazuen beste katu bat bere atzetik. Egin beharreko guztia eginda zuten, orain Avatarin bisitatu eta bizitza berri bat hasteko aukera zuten. Il-Belekin zuten zorra kitatua zuten, baina haien barruan oraindik mendeku sua ez zen guztiz itzali. Xarry eta Sagarrondotarrak faltan zituzten, eta haiek aurkitu eta afari bat egitea erabaki zuten denek aho betez. Asko zuten elkarrekin hitz egiteko. Aspaldiko partez, sardinak erretzeko gogoa izan zuen aztiak....

Pompilio de Metaponte 🪓

Metaponteko tabernak jendez gainezka zeuden, herriko jaiak ziren eta enano gazte eta ez hain gazteak balantzaka zebiltzan kantari garagardo zipristin artean. Bapatean, portu zaharreko musika gelditu egin zen eta isiltasunak portua estali aurretik musika gelditzearen zergatia agerian geratu zen. Burruka bat piztua zen taberna baten sarreran eta apurka-apurka gero eta enano gehiago ari ziren parte hartzen. Zaindariek ez zekiten zer egin, guztiz gailenduak zeuden egoeraren aurrean eta burrukan sartzen ez zirenak isilean herrirantz urruntzen hasi ziren. Bapatean kanoikada bat entzun zen taberna barruan eta bospasei herritar airean atera ziren eztandarekin batera... giroa gero eta zitalagoa zen.

Bapatean isiltasuna egin zen, enano zahar bat agertu zen kale nagusian eta makulu handi batez kolpatu zuen lurra. – Zer demontre da hau! Festa giroa nahi ez duenak alde egin dezala herritik, hori bai, utz ditzala ukabilak herrian, ez dut horrelako istilu lotsagarririk onartuko egun hontan! Enaiz ni hildakoen artetik itzuli horrelako alproja artaburuak jasateko!!!

  • Aitona... nor da tipo hori – galdetu zion enano gazte batek herriko jautxoa baino mende pare bat gazteagoa zirudien aitonari.
  • Makrugtxo, hor ikusten duzun agure hori Pompilio zaharra da eta gaur ospatzen ditugun Pompiliadak bere ohoretan ospatzen ditugu. Hori da herri honek eman duen enanorik ausart eta ospetsuena. Garai batean Errupin Handia eta bere taldearekin ibili zen eta hildakoen artetik itzuli zela esaten da. Ni zu baino gaztetxoagoa nintzen Elfo ihar bat Metaponten agertu zenean. Ateak itxi zizkioten eta berak armadura kendu eta kaltzontzilotan geratu zen... Harri eta zur geratu ziren herriko agintariak, burlaka eta barazkiak botatzen jarraitu zuten arte. Orduan elfoak herriko emakumeei hots egin eta zoramena sortu zen harresien barruan, señorak elfoaren alde jarri eta ateak irekiarazi zizkieten agintariei.

  • Eta... zer egin zuen elfo horrek?

  • Elfo hori Errupin zen... hor ikusten duzun estatu handi horrek irudikatzen du. Ez zen hor agertzen den bezain gihartsua baina... argal eta lehorra zirudien, gorputza zauri eta zimurrez betea, baina emakumeak zoratzen zituen zuen hitz jarioarekin. Gurditxo bat zekarren, eta bertan Pompilioren hilotza.

Herriko bost emakume zaharrenen eta bost gazteenen laguntza eskatu zuen eta herriko etxean itxi ziren hamaikak... hamaika egun eman zituzten bertan, noizbehinka señorak basora atera eta belar eta onddo arraroekin bueltatzen zirelarik... hamaikagarren eguna joan zenean etxeko atea ireki eta hamabi irten ziren, hamar emakumeak, Errupin eta Pompilio bizirik... ordutik hamaika egun horiek ospatzen ditugu urtero eta Pompilio gure herriko jauna izan da 200 urtetan zehar... Zer demontre irakasten dizuete ba eskolan!!! Hau marka!!!

Il-Belen heriotza? 🐺

Arlantasen garraxia entzun zuenean adi jarri zen. Bere gihar guztiak tentsioan, eta lantza gogor hartu zuen. Orkoen gotorlekura iristeko ahalegin handia egin zuen, eta nekatua egon arren, orain basati horiek geldiarazteko bere txanda zen. 👺Demoniyuaren eraztunari so egin zion, eta berezkoa ez zuen dir-dir bat nabaritu zuen. Hala ere ez zuen horretan asko hausnartzeko denborarik izan, orko beltzak bere gain zetozen eta sekulako aizkora handiekin. Lehenengo kolpeak erraz gelditu zituen, baina ez zen gai haien burdin jantzi gogorra zeharkatzeko. Dantzan jarraitu zuen, Errupin eta Einarri denbora emanaz, irtenbidea eta aire frexkoa gertu nabari baitzuen. Errupinek arkua behin eta berriz kargatu eta tiro egiten zuela ikusi zuen, baina bere zentzumen guztiak orko beltzaren aizkoran zituen jarririk. Halako batean eraztunak bere hatzetik ihes egin zion, eta barre algara bat entzun zuen. Orduan jakin zuen bereak egingo zuela... 👺Demoniyuak emandako babesaren ordaina jasotzeko ordua zen. Il-Belek zuen azken magia apurrarerekin bere arima inguruan zituen animali eta landareetara lekualdatu zuen, orkoaren aizkorak bere gorputz mehe kolpatzen zuen momentuan. Ur zikinetako onddo eta karramarro haien laguntzaz aterako beharko zuen handik... ez gorputzean baina bai hainbat maite izan zituen animali eta landareen enbor, sustrai eta oskoletan. Mendekua prestatzeko bazekien nor bilatu. Nola Shevelekin harremanetan jarri, beste kontu bat zen....

Tenplotik ihesi

Arnasestuka atera zen Errupin templutik, gaua argia zen, ilargi betea han-hemenka, ordena handirik gabe zerutik zintzilik zeuden lainoska ahulen atzetik ageri zen. Einarren zain eman zuen denbora luze egin zitzaion. Muinoaren goikaldetik Elfoak bista ederrak zeuzkan, kontinentez inguratutako irla zen hura, iparralderutz itsasoa zabaltzen zelarik. Zerbait mugitu zen urrunean, itsaso zabalean, “ontzi bat sutan?” galdegin zion Errupinek bere buruari.

Einarren zalapartak eten zizkion burutazioak. – Hemendik Einar, bide motzenetik itzuliko gaituk, orko batzuk ikusi ditut bestaldean – bota zion Errupinek – Robert eta Gennaro han geratu dituk, eztuk? Aurrera egitea izan zen Einarren erantzuna. Kostara irtsi eta euren barkua behar bezala lotuta topatu zuten. Berehala ziren berriz uretan. Iaioak ziren biak itsasoan, azken hilabeteetako abenturek hara eta hona eraman zituzten biak eta zegoeneko ondo moldatzen ziren ur gainean. – Jatorra zen Gennaro hori ezta? – galdetu zion Einarrek. Harrituta utzi zuen Elfoa. Il-Bel hil zenetik ez zion hitz zuzenik egin, aldaketa hark poztu egin zuen elfoa. – Bai, familia xelebrea zeukan gainera. Sekulako istorioak kontatzen zitian tabernan. Alkoholak on egiten zion horietakoa huen. Zaila egingo zaiguk bere moduko beste bat topatzea, beti izango diagu gogoan. “Ez zaizu gehiegi kostako” pentsatu zuen Einarrek bere barrenean.

  • Bibalera orduan? Ez zeukeagu dirurik baina, ezer gutxi egingo diagu halako hirian. Ezti ur piskat nahiko diat nik behintzat. Horrenbeste ere irabazi diagula uste diat. Ibaitik iritsiko al gaituk hara?
  • Zeu zara zeu artaburua! Bibalek ez dauka ibairik! Kostan utziko dugu ontzia.
  • Ibairik ez daukala? Horixe badaukala! Itsasgizona izango haiz baina geografia ikasi behar lukek. Señora batek esan zidan moduan... Errupinen hitzak orro handi batean ondoratu ziren, bordatik hogei bat metrora itsas munstro batek olatu handi bat eragin eta itzulipurdika erori ziren bi heroiak. Angila erraldoia urpean sartu eta berehala ontziaren kontra bota zuen gorpuz luze likatsua. Danbatekoak zulo bat egin zion barkuari eta lau hankatan utzi zituen abenturazaleak.
  • Hauxe da behar geniana Einar. Krakena!!! – egin zuen oihu elfoak.
  • Hau ez da Krakena – erantzun zion burumakur Einarrek, baina irrifar arin bat sortu zitzaion ezpainetan – baina berdin-berdin akaba dezakegu...

Lehenengo adore-gema Errupinen eskuetan. Xennaroren adioa

Korrika bizian hasi ziren Einar, Errupin, Gennaro eta Robert Virgil, Tenpluko irteera non zen bazekiten, baina golem erraldoia atzetik zuten segika. Tranpa zikin batzuk saihesten zituzen bitartean golemak Virgil harrapatu eta bertan txikitu zuen kolpe bakarrez. Egoera ikusita Gennarok lagunak salbatzea erabaki zuen. Il-Belek bere garaian bezala aurrera jarraitzeko esan zien Einar eta Errupini, mailu astuna bi eskuez heldu eta golema zizelkatzeko prestatu zen, ez zizkion Virgilek eskainitako erreztasunak emango, Lehen kolpea izugarria izan zen. Tenpluak berak dardar egin zuen eta golemaren burua atzerantz erori zen. Ez zen izaki arraunta baina golem hura. Kolpea hartu eta poliki poliki bere onera itzuli zen harkaitza. Bere txanda zen eta zaplasteko beldurgarri batez enanoa airean bota zuen. Bizarretik odola zeriola Gennarok irrifar maltzur bat bota zion golemari, bere lagunak korridorean barrena desagertuak ziren, bazekien bai Einar eta Errupinek ez zutela hutsik egingo. Mailua berriz buru gainean altxatu eta bularrean jo zuen munstroa. Harri koskorrak nonahi jausi ziren baina zutik mantendu zen golema. Gatussok barre egin eta heriotzari begietara so eginez: – Hau duk ba egun petrala. Arbaso maiteak, banoak zuekin.

Orkoen etxetik, adorearen gemaren bila

Orkoak menderatu eta Il-bel mendekatu ostean zakutxoa diruz gainezka zutela Menon-erantz abiatu ziren gure heroiak. Kontu kontari eta muturra bero zutela iritsi ziren hiriburura. Shevelek, baina, lur jota jarraitzen zuen hartz handi hura galdu zuenetik eta abenturazalak kezkaturik zeuzkan. Errupin puztuta zebilen tabernan eta dadoetan txanpon batzuk irabazi ondoren Einarri trago batzuk erosi eta Shevel animatzeko erosketak egitera konbentzitu zuen. Hala, Shevelen motxilla traste zahar, belar zikin eta topatu zuten guztiarekin bete eta deskantsatzeko aukeratua zuen lurmuturrera eraman zioten. – Begirazan zer ekarri dinagun, denetik daukan hemen! – bota zion Errupinek irrifar zabal batez. Einar, lotsaren lotsaz elfoaren atzean ezkutatu zen, ez zekien nola erantzungo zuen aztiak. – Honek ez ditu hilak bueltan ekarriko – hasi zen goibel Shevel, baina motxilla arakatu ahala alaitzen joan zitzaion ahotsa – oh, sendabelarrak, ez daude gaizki... eta hau? edabe hori bat, ez dut sekula probatu... – Trebezia edabea da, neuk prestatu dinat – moztu zion Errupinek. – Hara, agian baliagarria izango zaigu... zer gehiago? Mandragora, soka, intsektu bat ere, eta... oooh, gakordeak, nire gakorde maiteak – orduan bai argitu zitzaion aurpegia, malko bat ere antzeman zion Errupinek – apartak zarete, artaburuak baina apartak, dirutza gastatukok zenuten hontan... baina tira, ziur nago den-dena baliagarria izango zaigula. Bazirudien Shevel bere onera bueltatzen ari zela eta berriz ere berea zuen jakin-minak bultzatuta magoen dorrera joango zela esan zien Einar eta Errupini, aste pare bat eman nahi zituen han aztikeria berri bat ikasteko. Dimitri Neguhotzof azti famatua Menonen omen zen eta beragandik zerbait ikasteko akera ezinhobea zuen. – Shevel kemena berreskuratzen ari duk, baina Einar gero eta urduriago zebilek... atzo tabernan lau tipo jipoitu eta nire hitz jarioagatik ez balitz han bertan akabatuko zizkian. Zerbait egin behar diagu. – Abenturaren bat? – galdetu zion Gennarok. – Hori dek! Handia haiz txiki!!! Hemengo jefeak ez al zigun esan harri koskorren bat behar zuela ez dakit ze kristotarako? Ez dek ba aitzaki makala. HI EINARRR, dio, zer egin dik ba orko tripontzi horrek, uztak pakean, bazekiat nora jo behar diagun!!!

Menon-era iristeko Einarren etxetik gertu zuten merkatal-ontzia hartua zuten, eta konpondu ostean itxura bikaina zuen Doren-eko portu zaharrean. Brankan kobrezko herensuge bat jartzea ere enkargatua zuen Einarrek, itxura beldurgarriagoa ematen omen zion. Egunsenti hotz eta laiontsua zen Einar, Errupin, Gennaro eta Robert Virgil ontziratu zirenean, dagoeneko zailduak ziren itsasoan eta arazo handirik gabe iritsi ziren Burkaburrera. Irla urrun hartan ostenduta omen zegoen Errupinek nahi zuen “harri koskor” hura. Ontzia amarratu eta irlaren erdian laino artean ezkutatzen zen mendian gora hasi ziren. Orduak eman zituzten aldapa gora, eta azkenean tenplu zahar bat topatu zuten. Errupinen begi zorrotzak izkina guztiak miatu eta azkenean estatuatzar baten bularrean krokatuta topatu zuen harri bitxia. Pentsatua zutena baino errazagoa izan zen eta Errupinek Einarri so egin zion... urduri jarraitzen zuen erdijainkoak, ezpata garbi-garbi zuen eta ez zen hori Errupinek agindu ziona. Bapatean tenpluko lur, pareta eta sapaiak orru egin eta dardara batek ia lurrera bota zituen, paretan kateatutako golema berpiztua zen...

Gennaroren burutazioak orkoen etxean

“Burutik jota zeudek tipo hauek” pentsatu zuen Gennarok inguruan zuen sarraskia ikusita. Einar begiak gorrituta paretei ukabilka zebilen hara eta hona, Errupin lurrean barreiatutako hilotzei ostikoka eta Shevel orkoek hildako hartz handi beldurgarri hari besarkatuta. Tristura sastada bat sentitu zuen sabelean, arima han zuela iruditzen zitzaion enanoari, ogi, oilasko eta garagardo nahasketaren erdigunean. Beldurgarria zen hartz hura, beldurgarri bezain kementsua. Hasiera batean urrun mantendu zen Gennaro, baina burruka hasi eta berehala ohartu zen arazoa orkoena zela. Batetik bestera ibili zen hartza, Shevel babestu eta orkoak txikitu, ondo egiten zuen bere lana. “Neu ezin atzean gelditu. Tipo hauek euren artean hartu eta mailu erraldoi hau ere konpondu didate eta, ezin badut lagundu hobe lurpeara joan”. Burruka latza izan zen, Suge hegoduna akabatzea lortu zuten. Ehiztari iaioa zen Errupin, bazitekeen hainbat txapelketetan lortutako garaipenak harropuzkeriak ez izatea eta benetan lurralde haietako ehiztari trebeenetako bat ezagutu izatea. Einar burrukari beldurgarria zen, beti haserre, baina amorru guztia etsaien aurka erabiltzean ez zegoen aurre egingo zionik. Shevel atzean mantentzen zen, triste itxura zuen, Gennarok ez zuen Il-Bel famatua ezagutu, baina aparteko emakumea behar zuen, talde osoa goibel baitzuen bere faltak. Azti zahar hark halere sekulako boterea zuen, Tsunami itxurako elemental izugarri bat ekartzeko ahalmena zuen. Zer pentsatuko zuten berari buruz... motela zen, tripontzia eta ez zuen bere lagunen botererik, hala ere, Gatussotarren Gennaro zen bera, arima utziko zuen talde hari laguntzeko, hila nahi bazuten kostako zitzaien etsaiei...

  • Tira, Xenaro, ez hadi horren kexatia izan! Huargo batek hozka egin dizula, orko beltz batek putzura bota zaituela! Horixe dek geure lana! – zioen Errupinek ezti-urez berotutako muturrarekin keinuka.
  • Hi atzean ibili haiz ta, xabalina jaurti eta eskua ezkutatu – erantzun zion mezpretxuz Einarrek, Gennaroren harridura sorraraziz.
  • Ene, Einar, bista periferikoa esaten zaiok horri. Ingurunea kontrolpean mantendu beharra zagok. Segadak saihestu, erasotzeko zirrikituak bilatu... hik ikusi al huen txamaiarenganako bidea irekia zela? Huraxe izan huen gakoa – erantzun zion elfoak adarra joaz. Shevel burumakur zetorren atzetik eta Gennaro gelditu eta hitz batzuk bota zizkion animatu nahian.
  • Hura bai hartza! Besteren bat ere topatuko dun emakumea, sentitzen dinat.
  • Hoa pikutara, enano tripontzi hori, hik behar lukek ziegan hila!!! Bizarreko ileak tentetu zitzaizkion enanoari bapatean eta Einar eta Errupinen barre algarek masailak gorriarazi zizkioten. Talde xelebrea zen, baina ohituko zela iruditu zitzaion.

La venganza de Xil

Xil Sagarrondo, perteneciente a la estirpe de los arbóreos del bosque prohibido creció sano y fuerte como un roble, cobijado a la sombra de su hermano Drugbyu.

Apenas comenzaron a crecerle las hojas, Drubgyu envío a su hermano a entrenarse en el arte de la lucha con el por aquel entonces mejor gladiador de Arasca: el afamado Zipote Pintxo Pote. El gran campeón no tenia por costumbre acojer pupilos bajo su tutela pero debido a la amistad que le unía al viejo Drugbyu decidió hacer una excepción aquella vez.

Los años pasaban y Xil aprendía e interiorizada con rapidez y eficacia las enseñanzas de Zipote. Poco a poco una estrecha relación de amistad fue forjándose entre alumno y maestro.

Era una mañana de otoño, Xil Sagarroi y Zipote se encontraban en el castillo de Norkfall en cuyo foso se ganaban la vida ultimamente. Las golondrinas provenientes del suroeste trajeron las malas nuevas: su sobrino Greg había fenecido. Al parecer se adentro en la guarida de un peligroso gigante junto a un grupo de aventureros al que se había unido y la gran criatura lo había usado de mondadientes. Xil no se lo pensó dos veces: rápidamente recogió sus raíces, se colgó todo tipo de enseres en sus ramas, incluido su gran escudo de roble, se despidió de su mentor y amigo Zipote y partió del castillo de Norkfall, movido por la sed de venganza. Es sabido que, aunque casi le cuesta su propia vida, Xil fue capaz de vengar a su sobrino y junto a sus nuevos compañeros dieron muerte al gigante. Aquel fue el inicio de una gran amistad entre Sagar y los aventureros que habían conocido a su viejo tío. La vida de aventurero fue atrapando al arbóreo y los viajes de aquí para allí fueron una constante durante los meses venideros en la vida de Xil.

Pero las aves migratorias vuelven a traer la desgracia a los oídos de Sagarrondo: Desdentado Jack, un envidioso luchador del pozo que ha vivido a la sombra de Zipote desde que este decidió asentarse en Norkfall, ha acabado mediante el empleo de malas artes con su rival y maestro de Sagarrondo. Retó al campeón a un duelo a muerte en el pozo y horas antes se las ingenio envenenar la copiosa comida que zipote tenia por costumbre enguyir antes de cada combate. Una vez más, Xil clama venganza y no descansará hasta que Desdentado Jack de con sus huesos en el frío lodo del foso de Norkfall.

En el viaje a Norkfall, Xil es acompañado por su amigo Errupin y Gennaro, que no se pierde una buena lucha. Einar decide reposar y celebrar su cumpleaños en la soledad de la montañas, todavía tiente pendiente vengar a Il-Bel y sacar sus demonios de dentro, mientras que Shevel, se adentrá en el bosque junto a Ur-Bel, para ganar más confianza con el enorme oso e intentar recuperar las habilidades mágicas perdidas.

En Norkfall la gente está esperando el combate con muchas ganas, Desdentado Jack nunca ha sido el favorito del público, pero desde la muerte de Zipote, ha conseguido grandes victorias y no hay rival que le pueda hacer sombra. La expectación es máxima en Norkfall y todo está dispuesto para el gran combate. Desdentado dispone de muchos apoyos, pero en el foso su espada y escudo serán lo único que se interpongan frente a las garras de Xil... En el foso, Errupin hace las veces de entrenador de Xil, mientras que Gennaro se encarga de las apuestas, mostrando una capacidad innata incluso para un enano en el recuento de monedas.

La lucha es encarnizada entre ambos contendientes, y pese a que el primer round cae del lado de Xil, Desdentado se recupera y consigue tumbar a Xil en el segundo. Las apuestas, el vino y la cerveza corren por los fosos de lucha, mientras la turba se va decantando poco a poco por Xil y su estilo de lucha más rústico. Sus zaplastekos son coreados como grandes victorias en la arena. En el último round, y con la savia de Xil hirviendo por el odio, el arbóreo consigue un golpe maestro que tumba al Desdentado, que se queda unos segundos inerte. Xil aprovecha el momento y le lanza el golpe final de Zipote, el codazo de Pinchopote, terminando el combate de una manera espectacular. El público invade el foso y Xil y Errupin tienen que esforzarse por salir del antro vivos, mientras Gennaro recupera el dinero de las apuestas.

Zipote ha sido vengado.

XIl2 Vídeo

Shevel badator

⚓️ Einar paseaba por los muelles de Puertos Blancos, mientras Errupin agotaba las reservas de hidromiel de las tabernas cercanas. Se sentía terriblemente apesadumbrado... las setas que se tomó le habían dado fuerza y energía suficiente para tumbar a aquel enorme Troll... pero el estado Berserker no le dejó ver que una compañera estaba sobrepasada de enemigos y a punto de caer. Él, que era un paladín, juramentado para defender a los más débiles había dejado caer a una amiga en batalla... y eso no era lo peor... había huído del lugar. Pensándolo fríamente, sabía que era lo más correcto y pese a que mantenía cierta distancia con Errupin, por haberlo engañado, en el fondo sabía que no tenían otra opción. Il-Bel se había sacrificado por el bien de los dos, incluso había usado su último hechizo para protegerle a él! La vergüenza y la rabia corría por sus venas.

🐟- Sardiña freskuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuueeeeee!!!– grito una vieja vendedora a su lado. – Vete a vender tus sucias sardinas a otro lugar, anciana!– le espetó, y de un manotazo tiró la cesta que le ofrecía. De pronto, sintió un escalofrío en lo más profundo de su alma. Le vinieron recuerdos de su huída y llegada a Arasca, la gran ola que destruyó su drakkar, vislumbró la muerte de Greg e Il-Bel, y estremeciéndose de frío miró a la mujer encapuchada. – Sh—-ee—-vel- tartamudéo el guerrero- eres tú?

🧙‍♀️Ágilmente, la anciana se quitó la capucha y mostró su tez oscura a Einar, mientras le miraba con sus penetrantes ojos... – La arrogancia la mantienes intacta querido semidiós, pero... dónde quedó toda tu educación? Ya me puedes ayudar a recoger todas estas sardinas y buscar a Errupin. El paladín se prestó enseguida a recoger las sardinas, todavía temblando de frío y los dos amigos se arrodillaron en silencio para recoger el pescado. Pasados unos minutos y con la cesta casi llena, Shevel, endureciendo su voz, y mirando fijamente a Einar, le dijo: – Se que Il-Bel ha muerto, y quiero oír por vuestras bocas lo sucedido.

Kroggen gaztelutik ihesi

Orkoak alarma jo bezain laster urrutik lehenengo, gertuago ondoren, hots beldurgarriak entzuten hasi ziren. Orkoen armada gero eta gertuago zegoela nabari zuten, eta Arlautasi jaramon eginez korrika bizian hasi ziren.

Lehen pausoa eman bezain pronto, Errupinek erraldoiaren aurkako burrukatu zuteneko mina nabaritu zuen txorkatilean. Sentimentu ilun batek zeharkatu zuen bere gogoa... zerbait ez zebilen behar bezala. Urduri so egin zien bere lagunei, haiek, antza, ez zuten beldurrik eta Errupinek gogotsu ekin zion bere lanari. Lehenengo eskilarak jeitsi zituztenerako orkoak bizkarrean zeuzkaten eta izoztutako pareta batek bidea itxi zien. Einar eta Errupinek aizkorak atera eta egurrean hasi ziren, Olasagasti eta Mindegia bailiran. Il-Belek suzko lantza bat sortu eta behera bota zuen berehala, baina orkoak atzean zeuzkaten.

Arlautas ausartak atzera egin eta taldeak aurrera jarrai zezan garrasi egin zuen, orkoen kontra erasotzen zuen bitartean. Einar larri zebilen, baina ezin zion borrokari muzin egin eta korredorea oztopatzea lortu zuen elfoaren laguntzaz. Bitartean Il-Bel eta Errupin ziztu bizian joan ziren aurrera irteera bila. Bidean huargo eta orko bat akabatu eta pasabide sekretu bat topatu zuten. Bestaldean Tabenetako Troll bat zegoen, erraldoia bezain handia... Errupini sentipen ilun hura ekarri zion berriz.

  • Hoa, Il-Bel, abisaien bi hoiei!! Neu hasiko naun burumotz honena egiten! Atzera itzuli eta Einar topatu zuen bidean Il-Belek, abisua entzun eta korrika bizian zetorren.
  • Goazen! – esatearekin batera Arlautasen oihua entzun zuten. Begiak sutu zitzaizkien bi heroiei, ez zegoen zereginik.
  • Zoaz Einar! Errupin ataka larrian dago! Zeure moduko lana duzu aurrean, nik geldiaraziko ditut pasabidean! – arnasa sakon hartu zuen Il-Belek, eta azken aldiz lantza heldu zuen bi eskuez.

Dibertitzen ari zen Errupin bitartean, geziak jaurti eta harriak saihestu, geziak jaurti eta salto! Ez zekien atzetik zetorkiena guztien amaiera izan zitekeela. Bapatean Einar agertu zen pasabidetik, oturuntza betetik alde egin berri bezala, ahoa onddoz betea eta ezti-urari trago luze bat emanez. “ez zekiat honetarako momentu egokiena duan, baina neuk etzioat hitz erdirik esango behintzat”

  • Hori dek Einar, akabazak! – animatu zuen Errupinek beste gezi bat kargatuz batera.

Einarrek amorru biziz eraso zion Troll zaurituari, begietatik sua zerion eta hiru kolpe zehatzetan behera bota zuen munstroa. Erortzean egin zuen hotsaz batera beste garrasi bat entzun zuten. Errupinek begirada azkar batean gertatutakoa ulertu zuen, pasiloko orkoak bazetozen, Il-Belenak egina behar zuen. Atzera pauso bat eman zuen lagunaren gorpua berreskuratu asmoz, baina hori egiteaz batera bere belarri zailduek Il-Belen azken hatsak zekarzkien hitzak entzun zituen. “Egin alde, burugabe horiek!!!” Berehala ulertu zuen Il-Belen sakrifizioak balioa izan zezan korrika egin behar zutela, eta gainera Einarrek ez zuela ezer jakin behar. Onddoek puztuta orkoen aurka joango zen eta hura izango zen amaiera.

  • Goazen Einar, zain zeukeagu Il-Bel barku... – orkoen gezi batek ipurmasaila zulatu eta lurrera erori zen Errupin – oraintxe noa ni, ez kezkatu – esatea asmatu zuen Einar engainatuz.

Jaiki, edabea hartu eta ziztu bizian Einarrekin batera salto egin zuen txalupara. Itsasoratzeaz batera dena ilundu zen esploratzailearen inguruan. Einarrek zentzua berreskuratu eta Il-Belez galdegin zionean mutu geratu zen Errupin. Barrua erabat errea zuen elfoak, malkoak zerizkion baina Einarren muturreko eta ostikoek ez zioten minik egiten, ez behintzat Il-Belen galerak eragindakoa desagerraraz zezakeen moduko minik...

Ihesi

Kroggen bila

Tras avanzar con calma y cautela por la fortaleza de Krogg, Errupín divisó la puerta secreta que les llevo a un angosto pasadizo que se abrió sobre un inmenso foso sin fondo. Atravesaron a continuación galerías oscuras para llegar a la sala de torturas. Una colosal grieta atravesaba la habitación y Einar voló sobre ella mirando de reojo a sus compañeros peatones. Errupin saltó con elegancia al igual que el elfo Arnautas. Brassanac noto un sudor frío que recorría su espalda, pero no podía ser menos, tomo impulso e hizo un salto destacado que concluyó en el fondo del pozo. Los restantes aventureros se encogieron de hombros... Tras atravesar el siguiente pasillo entraron en una gran sala donde entre la chimenea y la forja les esperaba una furiosa serpiente chalada. Fueron lo suficientemente sigilosos como para cogerla por sorpresa... pero la enemiga no era una cualquiera...

Krogg1

Zirt zart por aquí y por allá... razt, asado de serpiente para merendar... tras registrar la habitación avanzaron por un pasillo hasta la sala principal, donde les esperaba Krogg con su séquito de orcos, su fiel troll Mardulius y el hechicero “terror de dioses” Martínez

Los aventureros decidieron disparar y guarecerse en el estrecho pasillo para cubrir sus flancos y taponar la ofensiva. Einar sin embargo no las tenía todas consigo, el hechicero infundia respeto y se debatía entre regresar al puente del principio o ofuscarse, optó por los segundo y entre que vuelo, no vuelo me quedo, escapo... el hechicero consiguió abrasar dos veces al semidiós que quedó coronavírico, atrapado en un pasillo y sin suerte. Arnautas y Errupin reaccionaron, y saltaron a por el troll que potaba a diestro y siniestro. Errupin deslizó una poción a Einar que en un descuido del troll escapó a segunda línea y recupero su vitalidad. Tras acabar con el troll en el pasillo (los orcos habían caído antes) Arnautas y Errupin avanzaron hasta la puerta de la sala cubriendo a Einar que murmuraba tras ellos sin cesar.

Ya solo quedaban Krogg y Martínez, pero les estaban esperando. Martinez disparo su llamarada hacia Arnautas que cayó chamuscado. Errupin junto a él aguantó como pudo gracias a su escudo y se preparó para la embestida de Krogg. El enorme orco alzo su hacha a dos manos (envidia de Il-Bel) y cargó sobre el elfo que agazapándose y utilizando sus reflejos felinos consiguió no solo parar su ataque, sino que desplazó de un escudazo a Krogg que se tambaleó abriendo una rendija hacia el terror de dioses.

La partida había cambiado y los héroes tenían una oportunidad. Einar dudó y dudó, pero la elocuencia de Errupin se impuso y por fin a regañadientes, Einar corrió hacia el mago. A cada paso el odio del semidiós se acrecentaba y cuando contactó con el mago, todo el rencor acumulado cayó sobre su víctima con la potencia de un gigante... los restos del mago aún descansan en las paredes de la estancia...

Errupin tomó su poción de fuerza y cargó entonces contra Krogg, con intención de trabarlo... el espadazo derribó al caudillo orco y Einar se unió a la fiesta. Tras varios turnos de toma y daca Einar acabó con Krogg, no sin que éste, antes de exhalar su último aliento, se sentara en su trono y accionara la palanca de alarma (exasperando al semidiós “si bueno, si está más muerto que... jodido zaragozano...”)

Krogg2

Orkoekin jolasean

Errupin puztuta zebilen elfoen artean. Arraza berekoak ziren arren Errupin betidanik izan zen ardi beltza. Ez zuen gainontzeko elfoen bizimodua gutxiesten, baina abenturazale petoa zen, eta ez zion muzin egiten zerupean lo egiteari. Elfoek horren gustuko zitutzten luxuek ez zuten itsutzen eta enanoen garagardo on batek ez zuen atzera botatzen, ezta gutxiago ere. Arlantasek goblinen abordaiari buruz hitz egin zuenean heroi moduan jarri zuen Errupin eta tabernara abiatu zirenean elfo mordoak jarraitu zion. Herriko mozkor eta alproja guztiak han zeuden, abenturaren berri jakin eta trago batzuk hartzeko asmoz. Señora batzuk ere hurbildu ziren, Errupinen galai fama halakoa zen berretsi nahian... Gaua luzatuz joan zen eta tabernako beteranoak besterik geratzen ez ziren aldi hartan merkatari potolo bat hurreratu zitzaion Errupini, jatorra zirudien eta kontu kontari zebiltzan ezti-ura gora eta garagardoa behera. – Nola? Errepikazak hori! Putaideaik ez daukak. Nik dakidala Xil Gregen osaba da, ez iloba... sekulako kakanastea daukak familia horrekin. Bestalde, nik ezagutu nian Zipote ezin zitekek pozoituta hil, horren gibelak bakarrik Desdentado Jack hori menderatuko likek... – Holako zeoze entzun nian Erruplin, baina egia duk ardo gozo honekin ez dakidala oso ondo zer esaten dudan... Pentsakor geratu zen Errupin, egia ote zen Zipoteren heriotza? Ez zuen sinisten, baina halako zurrumurruak haraino iritsi baziren, posible zen Xilengana ere iritsi izana... eta hala bazen hura ez zen geldirik geratuko, ondotxo zekien Errupinek Zipoterekin lotzen zuen adiskidetasuna ez zela ez nolanahikoa... – Orko hauena egin ostean Xil topatu beharko diagu, Einar! Tira hegan egin zak etxe horien gainetik, nere parkurra entrenatu behar diat eta, ikusiko dek Einar, señorek nire saltoak ikusten dituztenean aho bete hortz geratuko dituk, ta badakik zer datorren ondoren...– irrifar jostari bat egin zion lagunari.

Orcos, goblins y barcos

Tras la destrucción del templo elpico nuestros héroes acuden a recuperarse a Kamaer antes de seguir la pista a la horda con intención de vengar la afrenta de los orcos De camino son “emboscados” por un garrapato que lo único que ha hecho es regalarles px 🤦🏻‍♂️ Tras el evento épico llegan a la playa donde los orcos se preparan para zarpar...

OrcosBarcos

Tras sabotear uno de los barcos y hacerse con el otro, los aventureros se hacen a la mar tras los piratas goblins:

Goblins1

Primer turno: Errupin afina el arco desde Mordor y de barco a barco le clava una saeta al chamán goblin convirtiéndolo en fiambre antes de que yo juegue mi primer turno 😭

Goblins2

Para cuando ha llegado el momento de abordar estaban los goblins que quedaban acojonaditos 😅

Goblins3

Kamaerinekin lehen topaketak

Ea ba, Errupinen memoria ez dabil oso pin azken aldian, Elfoen ardoaren eraginez ote? Menonera joan aurretik Bibalen ikasketak, deskantsua eta texe eta manexe ostean Menonera abiatu ginen, Einar gaizki esaka eta garrasika, biraoak han eta hemen, denetik pasa zitzaion, tenpluetako beste jainkotxoek madarikazioak, lapurreta ahaleginak... Menonera iritsi eta antza izoztutako laku batzuk ere badauzka edo izotzezko jauregia... han zegoen hotzak uzkurtuta errege moduko bat... eraman genion karta irakurri eta sekulako sermoia bota zigun... ni behitzat asko ez ninzten enteratu... Einar eta Sagar are gutxiago... Dirudienez harri bat galdu dute, eta beste hiru behar omen dituzte jesukristoren ezpata bat berregiteko. Gainera orko batzuk potroak ikutzen ari omen ziren eta haiekin burruka egitera abiatu ginen. Lehen abentura ziztu bizian pasa genuen, nahiz eta ingurune malkartsua zeharkatu behar izan... Hurrengo abenturan okumezko mahai santu bat zaindu behar genuen eta aldarea zegoen gelan giltzapetu ginen. Hala ere orko, huargo eta trollek erraz bota zituzten ateak eta ohartzerako barruan ziren denak... gehiegi hiru heroi eta hiru laguntzaile elfoentzat.

Erasoa Bibalen

Gau oso aspergarria izango zela uste zuten hirurek, Errupin dotore-dotore jantzita azaldu zen, Bibaleko moda-modakoa zen jantzi batekin eta Einarrek berriz bere hegalak ezkutatu eta soldadu baten jantziekn azaldu zen. Il-Bel bele bezala azaldu, eta zoko ilun batean gelditu zen, eserita, guztiz kontzentraturik. Errupinek dama noble batzuekin hitz egiten zuen bitartean, Erdi-jainko eta elfoak adi, adi jarraitzen zituzten beste gonbidatu guztien mugimenduak. Ez zegoen ezer susmagarririk, eta ministroaren hitz potoloei ez ziela inork jaramonik egiten iruditu zitzaien hirurei. Halako batean iskanbila sortu eta alde guztietatik tunika beltzez jantzitako lau morroi azaldu ziren. Bildutako guztiak korrika alde egin zuten, eta konpainia prest zegoen erasotzaileei aurre egiteko. Einarren garraxi bizian beste zaindariei aginduak eman eta Il-Bel eta Errupin erasorako prestatu ziren. Ziztu bizian heldu ziren ministroaren ingurura eta mahai atzean gorde zuten, erabat ikaratuta zegoen gizona. Lehenengo erasoan ondo defendatu ziren heroiak, eta kontra-erasoa hilgarria izan zen asasinoentzat... beleak ere izugarrizko indarrez oldartu zitzaien eta segituan zituzten denak mendean hartuta. Minutu bateko gauza izan zena ministro gaixoak orduak izan balira bezala sentitu zituen....

Asesinato1

Alt Asesinato2

Diskurtsoak entzun eta haien ospea haunditu zela nabaritu zuten “Karganeko dirudunek”. Hiltzaile maltzur haiek nondik zetozen jakin nahi zuen gobernadoreak, eta noski haiek izan ziren bilaketa egiteko hautatuak. Azpi-munduko aztiren baten harkaitz-zuloan sartzeko prestaketak egin beharko zituzten. Ez zirudien gauza erraza izango zenik, baina ez zuten beste egitekorik Bibalen. Il-Bel tenpluak bisitatzen eta liburutegietan liburuak irakurtzen gelditu zen aste pare bat, eta bitartean Einar eta Errupin borroka putzu batera joan ziren, norbait edo zerbait mendekatu behar zutela aitzaki hartuta. Bibalen zegoela, elfoak aspaldian ikusitako alkimista jator batekin egin zituen juerga pare bat, eta abenturetan interesgarriak izan litezkeen ikaskuntzak jaso zituen. Bitartean Einar eta Errupin bueltan ziren, baina oraingoan nano bizardun eta tripa handi batekin azaldu ziren. Nanoari ez zitzaion gehiegi ulertzen, baina aizkora erabiltzen iaioa omen zen...

Bibalera buelta

Il-Bel Bibaleko plaza batean zegoen eserita, zuhaitz artean, bere beleari haragi puxketa bat ematen. Thorzulen sartzeko saioak ez ziren batere ondo atera, eta berak katu bihurtu eta komun zulo sekretutik ateratzeko aukera izan bazuen ere, bere lagunak presondegitik ateratzeko gorriak eta bi pasa zituzten. Einar eta Errupin gobernadorearekin egon ziren, haien lana hitz politak eta itxura ona ematea ere bazen eta. Sagar Thorzuletik atera eta berehala galdu zuten berriz. Oso arriskutsua zen berarekin oihanetan barrena ibiltzea, ez zenekien eta noiz agertu eta desagertzen zen eta. Xarryren berririk ere ez zuten izan, baina Il-Belek oso urriti ez zela egongo uste zuen, Bibal bezalako hiri handi batean beti zegoen zerbait egiteko, eta nori mandolina jo! Plumpen berririk ez zuten, eta egia esan jada bere heriotza ziurtzat zuen animistak, tipo jatorra zen, baina kartetan zorte ona izan arren ez zegoen prest Thorzul bezalako gaztelu baten ezkutuka sartzeko.

Hara, hor dugu gure laguna, usotxoei janaria ematen!– Bota zuen errupinek, sagardo edalontzia dzanga-dzanga ustutzen zuen bitartean.

Il-Bel prepara tus mejores atuendos, que hoy tenemos que proteger al primer ministro de Bibal– esan zion Einarrek berriz irriparre batekin.

Belearen karrankak ez zuen Il-Belen erantzuna entzuten utzi, baina bere begirada ikusita ez zuen ezer errepikatzerik behar...

Thorzul se resiste

A la atención exclusiva del excelentísimo Conde de Alania, Todo parecía que iba como la seda, entramos en la fortaleza de Thorzul sin ser vistos. La extraña elfa lanzó un hechizo que nos hizo mucho más fácil la escalada al muro y pasamos como la brisa de medianoche las murallas del castillo. En la oscuridad, comenzamos a investigar las casetas que había por la zona, pero solo dimos con un grupo de bárbaros a los que sorprendimos mientras recogían agua del pozo. Errupin se defendió bien del ataque, y el grupo acompañado por un oso extraño los despachó sin miramientos. La verdad es que me quedé impresionado... hasta el mediano lanzaba hachas con gran precisión! Nos deshicimos de los muertos lanzándolos al pozo. No hubiera esperado mucha cosa del pícaro cantante que se les unió en la posada, pero parece ser que era un viejo amigo, y experto en abrir cerraduras. Seguimos explorando el patio de armas hasta dar con la forja, dónde pude observar la trampilla secreta de salido que nos comentó aquel espía. Sabíamos por dónde salir, pero varios guerreros bárbaros y un licántropo nos cerraron el paso. La compañía se mantuvo firme y en un alarde de espadazos, flechazos y hechizos, acabaron con toda resistencia. El elfo borrachín, aunque parecía que buscaba botellas de vino en la forja, se adelantó y encontró una puerta secreta. Todo iba demasiado bien! Nos adentramos en la puerta secreta y en un pasillo estrecho los perdí un momento de vista. Oía ciertos gritos ahogados de una discusión sobre unas letrinas entre Einar y Errupin, y parece que Il-Bel y Xarry se acercaron a mediar en la trifulca. Para cuándo me di cuenta tenía una banda de cazadores atacándome por la espalda, me defendí como pude pero el ataque del licántropo me dejó fuera de combate... y no recuerdo más.

Xarry me ha contado lo ocurrido posteriormente... Einar y Errupin cargaron con mi cuerpo mientras él despistaba a los atacantes e Il-Bel nos protegía con una nube de cuervos... conseguimos salir por la trampilla, y protegernos en el bosque, dónde me curaron las heridas. El yelmo me protegió milagrosamente la cabeza, pero ha quedado inservible, mi señor!

Hemos recuperado fuerzas y vamos a intentar encontrar los planos una vez más. Ahora tenemos luna nueva, y esperamos que la oscuridad reinante nos ayude, y evite que haya más licántropos por la zona. Tenemos que intentarlo cuánto antes, ya que los muertos del pozo, pronto comenzarán a pudrirse y los descubrirán. Según los rumores que he podido escuchar, el primer asalto se ha atribuido a animales salvajes, pero no nos podemos fiar... hay que conseguir los planos cuánto antes.

Te envío esta misiva con un cuervo, espero que llegue a buen puerto. Si es interceptada por algún aliado de Alania, ruego que sea enviada urgentemente al Conde. Será bien recompensado.

Su fiel servidor,

Plump

Camino de Thorzul

La compañía volvió a Menon, ya que Il-Bel deseaba sumergirse en la biblioteca y los libros arcanos que allí se encontraban. Mientras tanto, Errupin consiguió una gema de la velocidad, que parece que le curó la cojera que le aquejaba tras la lucha contra el gigante. Tras recibir informes de que la misión estaba a punto de comenzar, la compañía avanzó hasta los límites del bosque de Torath, aguardando a Plump en la posada del “Poney trotador”. En la posada había pocos viajeros, pero un clima de desconfianza reinaba en el ambiente, pese a los intentos de Errupin de agotar las reservas de hidromiel...

Cazando Lobos antes de la misión secreta

Plump les ha contado que necesita un selecto grupo para asaltar el fuerte enemigo de Thorzul y robar varios mapas de gran interés para el reino de Bibal. El escriba necesitaba un poco de tiempo para contactar con los enlaces y organizar la peligrosa misión con garantías de éxito. Mientras el bigotudo hacía sus gestiones, y organizaba el señuelo, los aventureros han tomado las de Villadiego, y se han dirigido rápidamente a una caza de lobos 🐺 que tenían pendiente con el gobernador de Thamey. Necesitaban dinero para mejorar el equipo, y Errupin quería volver a recibir los agasajos de las “señoras-señoras” sureñas. Han recorrido no con pocos incidentes el camino hasta el Sur en busca del gobernador de Thamey, que les prometió cierta recompensa por la caza de lobos que asolaban sus tierras. Sin muchas contemplaciones, se han dirigido a la guarida de los lobos, y los han dispersado. Einar ha asustado hasta al Huargo que lideraba la manada, mientras Errupin se ejercitaba con sus armas dando caza a varios lobos. Entre todos, han puesto a salvo los territorios del gobernador y se han hecho con una cuantas monedas.

Plump en aprietos

Tras salir con un título de maestra cum-laude de Menon, la compañía ha pasado por su hogar a descansar y han acompañando al bueno de Plump en sus negocios en el Norte. Al escriba le han ido bien tanto los negocios como la suerte en las cartas, pero tanta fortuna no ha gustado a los timberos de Norfalk. Han intentado acuchillarle varias veces y ha tenido que ser escoltado por la compañía a un lugar seguro. Einar, Errupin e Il-Bel han utilizado tácticas de un rudimentario deporte conocido por Einar llamado “E-Rugby” para sacar sano y salvo al escriba de las tumultuosas callejuelas, y han recibido varios puntos de experiencia y unas cuantas monedas por su gran rapidez y eficacia.

Maestros y aprendiz

En Menon, Il-Bel tenía que terminar su entrenamiento mágico y para ello ha derrotado uno a uno a los 4 maestros hechiceros en tiempo record. Sólo el Thyrus Gormman, maestro del fuego ha podido utilizar algo de magia, pero han sido incapaces de lanzar hechizos superiores. Il-Bel ha dado lo mejor de su repertorio mágico, ayudado por los golpes críticos de sus compañeros. Tras el entrenamiento, se ha dirigido a Flint Swifit, maestro del aire y los vientos, con el que ha permanecido varios días aprendiendo los hechizos Rapidez y Relámpago, que serán de gran utilidad en las aventuras venideras.

Conociendo a Plump y sus secretos

Plump se atusaba su quijotesca barba mientras miraba por el ventanal de si despacho absorto en sus pensamientos. Llevaba siendo el escriba de la familia Butchter durante más tiempo del que estaba dispuesto a admitir. Tras la muerte del joven Daniel, único heredero de su linaje, el ya de por sí carácter severo del conde se había vuelto más huraño y taciturno.

Como hombre de confianza del conde, Plump debía partir hacia el norte con la luna nueva. No era amigo de emociones y aventuras, sobretodo si estás implicaban rebasar las fronteras del condado pero su gran sentido del deber le impedía emitir cualquier tipo de protesta ante una orden proveniente de su señor. Pese a ser un hombre de letras y números Plump tenía nociones de cómo manejar el acero llegado el momento aunque sin duda prefería no hacerlo. El amago de una sonrisa simpática se dibujó en el rostro del escriba cuando sus pensamientos le llevaron a pensar en la que sería su escolta durante el viaje que debía realizar; un extranjero venido del norte, de rostro severo y toscos modales acompañado de dos elfos: uno de ellos con un evidente y desmedido gusto por la bebida y la otra, la mujer elfa carente de los modales propios de una dama. Saltaba a la vista que ninguno de los orejas picudas se tomaba muy en serio al nórdico. Plump recordó también que cuando los contrato por primera vez les acompañaba un extraño ser con aspecto de árbol del que colgaban todo tipo de armas y artilugios que le daban un aspecto más parecido al de un mulo de carga que al de una planta...

Pese no haber logrado rescatar con vida al joven Daniel, aquel variopinto grupo de mercenarios había demostrado su valía y por qué no admitirlo, se había ganado la simpatía de Plump... Si lograban mantenerlo sano y salvo y todo salía como debía, con gusto les invitaría a una ronda tras cumplir con sus obligaciones en el norte!

Errupinen Basoa eta Einarren ametsgaiztoa

La visita a los bosques septentrionales fue muy provechosa. En el campeonato de tiro anual Errupin quedó campeón en el JungelRumble, tras eliminar a todos sus contendientes. Einar aguantó hasta la final, pero no pudo con la puntería del elfo. Il-Bel acabo eliminada a las primeras de cambio, ya que estaba más interesada en los robles milenarios que poblan el bosque que en los virotes que silbaban a su lado. Errupin consigue que su nombre sea inscrito en el roble eterno, y una habilidad de combate, relacionada con el tiro Disparo Letal.

Tras la fiesta en el bosque élfico, Einar se sinceró con la compañía... llevaba años con un sueño que le atormentaba un sueño que se repetía una y otra vez y no conseguía quitárselo de la cabeza. Todos los indicios le llevaban a un templo cerca del bosque septentrional, y los sueños se le hacían cada vez más duros y reales. Il-Bel y Errupin deciden acompañar al nórdico por montañas inhóspitas y están a punto de perder la vida tras un peligroso alud de montaña.

Al llegar al templo de las pesadillas de Einar, se encuentran a tres señores tumularios defendiendo la estancia, acompañados de su guardia personal. Il-Bel, Errupin y Einar se prepararon para hacerles frente, fue una batalla dura, pero tras una dura refriega consiguen derrotarlos. Einar no encuentra nada en el trono de los reyes muertos, pero consigue un punto de experiencia y una hacha arrojadiza mágica, que consiguen saciar el vacío del corazón del semidiós.

Nido de arañas

🕷Armiarmatzarra hiltzorian zegoen, bi hankaren gainean balantzaka zebilen eta Errupinek arkuarekin apuntatzen zion... azken kolpea emateko zain zegoen, baina denbora gelditu zela zirudien, inork ez zuen erasotzen, hiru heroiak azken kolpea emateko zain... Einarrek ez zuen azken pasea emateko asmorik eta pazientzia ez zen Errupinen dohainik aipagarriena. Tiro egin eta begi bat zulotik atera zion armiarmari, honek atzera egin eta uzkurtu egin zen heriotzaren zain. Orduan bai, Einarrek aurrera salto egin eta indar guztiz jo zuen armiarma, edo hori nahi izan zuen. Horren ordez harkaitza jo eta kolpearen indarrak zorabiatu egin zuen erdi-jainkoa. Bere barrurako barre egin zuen Errupinek. – Il-Bel, akabazazu behingoz, ez dut denbora gehiagorik galdu nahi, pozoi honek kilimak egiten dizkit barrabiletan...uajaja...

...

Il-Bel desenfainó su daga y con un gesto ágil y certero le quitó los colmillos a la gran araña, se guardó uno para un colgante y metió otro en el zurrón.

  • Beno ba... bukatu dugu ehizarekin ezta? – comentó mirando a Errupin.

🤢El elfo tenía grandes ojeras y la cara con un toque azulado... el veneno de las arañas había entrado en el organismo del elfo, pero se mantenía todavía en pie. Tambaleante, Errupin se acercó al cofre y lo abrió con gran esfuerzo...

  • Ezer ez!! Nada, de nada! Pero qué puta mierda es esto? Que las arañas guardan sus cosas brillantes en su madriguera? Menos mal que Rudolf ha caído en las telarañas, que si no... le metía un flechazo entre ceja y ceja!! Hau dek hau!!

🥚Al oír esto, Einar redobló la fuerza con las que estaba aplastando los huevos de araña.... – Malditas arañas, este veneno en la sangre me pone de mal humor!!! – Einar lo había pasado mal, luchando muy incómodo en terreno difícil, y todavía sentía vergüenza por haber dejado caer su espada en pleno combate. Los pobres huevos sufrirían su ira...

  • Bueno, tampoco nos ha salido tan mal, llevamos bastantes colmillos de araña y ....– en ese momento Il-Bel se dio cuenta de que “MonkeyBoogie” 🙈 no les seguía, le perdió la pista en la gran telaraña, y pensó que se quedó fuera... pero ya no sentía su presencia, ni oían ningún grito. Dejó sin terminar la frase y buscó las glándulas de veneno de la gran Araña. Le haría falta algo de su saliva para preparar el antídoto para sus compañeros.

El antídoto, la vuelta a Norfolk y unas cervezas e hidromieles (más la recompensa por los colmillos) reconfortó a la compañía. Ahora el gobernador les tenía en gran estima, y Plump necesitaría de sus servicios en breve....


Interlude

Il Belek bere gauzak erraz jaso zituen, eta Errupini laguntzera joan zen... beti zituen arazoak ezkutua eta xabalina luze hori non gorde eta... Gaueko gaupasa eta gero, ur-ezti usaina nabaria zen bere gelatik kanpo ere. Sagar berriro joanda zen, oraingoan ez dakit ze ahaide zahar bisitatu behar zuela esanda... hark ez zuen gauzak eramateko arazorik dena bizkar gainean jarri eta isil-isilik egiten zuen alde. Xarryrren berririk ez zuten azken aldian ere, taberna batean geldituko ote zen lanean? Upel batean atera ezinik egongo zen?

Einar berriz prest zegoen, zuhaitz baten azpian eserita, bere ezpata zorrozten, taldea noiz iritsiko zain... beti berandu elfo hauek!

Il-Bel eta Errupin lasai lasai iritsi ziren Iparraldeko gizonaren parera, zuhaitzetik bi ezkur erori ziren eta Monkey Boogeyk 🐒 bere garraxi batez agurtu zituen, Errupinen sorbaldara salto egin, belarri atzeko ur ezti gutxi bat miazkatu eta Il-Belen lantza igo zuen azkar-azkar, honen buruan lasai eseri eta ezkurra jaten zuen bitartean.

  • Beno ba... atseden nahikoa hartu al duzue? – bota zuen Einarrek beti bezain atsegin.
  • Bai, baina agian bihar egun hobea izango dugu martxan jartzeko, erantzun zion Errupinek, Il-Beli keinu bat eginez. Euria izango dugula uste dut eta, eh, arreba? Il-Belek irribarre egin zuen, bazekiten eta Einarrek euria ez zuela batere gustoko. 🌧
  • Bai, zerua euritan egiteko prest dugu...esan zuen MonkeyBoogie bere burutik kenduz.

Einar biei begira begira gelditu ostean, buelta eman eta oinez abiatu zen lautadan zehar, atzera begiratu eree egin gabe.

Aizue... baina nora goaz? galdetu zuen Errupinek

Einarrek marmarka erantzun zion... ez gara beti bezala hasiko, ezta? Aitzakiak bilatzen beti bi hauek, honela ezingo dugu inoiz merezitako ospea lortu, hau taldea hau nirea... erdi-hegazti eta kristalino harekin joatea hobe nuen...


Asedioa

Zirt edo zart egon zen partida... Orkoen 🪓k gure kontra ez, baina atea erraz zartatu zuten...😔 Partida guztian bakarrik 2 catapultazo jaso genituen eta biak Il-kor rek... 🧲 ote dute 🐗?

Muerterik ez. Aristaiko txapazko ate ziztrin hori bi kolpetan bota ziaten orko ipurzikin hoiek. Gazteluko andrazkoen oihu eta algarak ez ditiat bapatean ahaztuko baina! Haiek eman ziguten kemenak mantendu gintuen zutik eta animotsu!!! Itzuli beharra diagu, ordea!!! Halako herri adeikorra ezin diagu bakarrik utzi ta, bueltatuko gaituk!!!


Ladrones de caballos

Bueno un buen comienzo de minicampaña. Las emboscadas del señor oscuro no consiguen mermar la confianza del grupo, y éstos en cambio han conseguido ganarse la confianza del gran khan al encontrar los caballos robados por el grupo de malhechores.


Shevelen agurra

🏰 La vuelta a Barrock fue mucho más complicada de lo previsto para Shevel. Ella hubiera cogido el curso del río Asdurag mucho antes, pero sus compañeros se empeñaron en que les acompañasen a Barrock. Einar le dijo “Tu también ayudaste en la derrota de la gran criatura y te mereces los honores!”– Shevel no creía mucho en la gloria y en los honores, pero la ilusión de sus compañeros hizo que les siguiera dirección a la capital. Tras la emboscada sufrida nada más salir, se dieron cuenta que la ciudad de Barrock se encontraba sitiada. Era un asedio corto, realizado por un joven noble impetuoso que no tardaron mucho en repeler gracias a la ayuda de los aventureros y sus hechizos. Pero ya estaba cansada de la gran ciudad y sus ruidos, humos y suciedades, necesitaba volver al mar y respirar aire fresco. Encontró a Il-Bel cuidando de los perros abandonados en los establos del gobernador, y las dos se dirigieron a la taberna del “aguila roja”, dónde Einar, Errupin y Xarry solían estar pasando los ratos muertos. Antes de entrar, Il-Bel buscó a Xil en el bosquejo cercano y entraron los tres a la taberna.

🍻🎵 Errupin estaba cantando una vieja canción élfica, mientras Xarry tocaba la armónica y Einar golpeaba rítmicamente su jarra de cerveza en la mesa. Pronto Xil e Il-Bel entraron a los coros y la taberna se llenó de voces desafinadas gritando en diversos idiomas.

Una vez relajada la situación y con varios vasos más de hidromiel en la mesa, Shevel les adelantó la noticia. – Queridos compañeros, he pasado muy buenos ratos con vosotros y nunca estaré lo suficientemente agradecida por vuestro rescate. Pensé que ya no saldría de esa cueva en mi vida! Pero creo que nuestros caminos se separan aquí. No me siento con fuerzas para seguir peleando al ritmo de antaño, y además sé que tenéis un buen apoyo mágico en Il-Bel.– dijo mirando de reojo a la elfa. Todos sabían que tarde o temprano llegaría ese momento, pero no por ello el trago iba a se menos amargo. La que en los próximos años se convertiría en archimaga del saber del Agua, la señora de los mares, pronunció las siguientes palabras. – No os pongáis tristes, la vida es como el mar, siempre en movimiento, siempre cambiante!– y sacando unos objetos de su zurrón, añadió- Os he traído unos pequeños regalos de despedida, que espero que os ayuden en las próximas aventuras

📿 Xarry, te entrego este frasco con lo que en los Puertos Blancos llamamos “Luz de Yemanya”, acuérdate de ello cuándo la oscuridad te abrume, le dijo guiñando un ojo. Querido Xil, te hago entrega de parte del corazón de Greg, como ves ha comenzado a florecer y espero que te de valor allá dónde estés. Acuérdate de tu tío en los momentos difíciles, gracias a su valor pudieron sobrevivir el resto. le dijo mientras una pequeña lágrima corría por el único ojo del arbóreo. Maese Errupin, hementxe duzu antxoa hezurrez egindako besoko bat, lasai ez zaizu apurtuko eta, gure arrantzale eta artisauek egindakoa da. Zuk gogoko ez dituzuen animali horien aurrean zaudenean lagunduko dizu!– le dijo en élfijo mientras le guiñaba un ojo. Einar, te hago entrega de este amuleto marino, que espero te traiga mejores recuerdos del mar. La invulnerabilidad es un gran don, pero hay muchos peligros diseminados por Arasca, este amuleto te protegerá.– Einar lo cogió como si fuese la gema más preciada del olimpo y abrazó con fuerza a la hechicera. Por último sus húmedos ojos se dirigieron a Il-Bel:lagun hori, zuregatik ez balitz ez nintzateke orain bizirik egongo. Bidai luze bat duzu oraindik egiteke eta gaztea zara. Bale hezurrez egindako diadema hau ematen dizut, baleak duen indarra eta sasoia zurekin izan bedi beti!

👋 Un grupo de música comenzó a amenizar el aguila roja, tocando tambores y música norteña. Shevel se enjuagó los ojos y cogiendo su zurrón se marchó, moviendo las caderas a ritmo de la samba bahiana, mientras dejaba triste y en silencio la otrora alegre mesa. – Recordad, tal como me dijo Hans a mi... Todas las aventuras comienzan en una taberna! Y sonriendo salió de la taberna dirección a los puertos blancos...

No sería la última vez que la futura archimaga se iba a despedir de sus amigos...


Xiantearen aurkako mendekua eta Shevelen erreskatea

Shevel se despertó con los rugidos del Gigante, se había acostumbrado a sus ronquidos mañaneros, pero aquella mañana parecía que se había despertado con el pie izquierdo.

Escuchó varias voces humanas tras la pared, cosa que sus oídos, ya acostumbrados a los siseos de las arañas, los chasquidos metálicos de las arañas y los bramidos del gigante, agradecieron. 🕷 Sus sentidos se agudizaron al escuchar el chisporroteo y las vibraciones mágicas pero no se hizo muchas ilusiones, no era el primer grupo de aventureros que intentaba derrotar al gigante y perecía en el intento.

No obstante esta vez su percepción mágica le mostraba algo más familiar... se apretó lo que pudo contra la roca e intentó concentrarse en lo que podía estar pasando tras el grueso muro.... 👁 De pronto la piedra de la entrada empezó a moverse lentamente y una cara conocida se asomó en la celda. :monta – Errupin?? Qué haces aquí? Te daba por muerto! – Los ojos del elfo se alegraron al ver a su compañera todavía viva. – Rápido Shevel, qué bueno que estés viva! No hay tiempo ni de brindar con Hidromiel, tenemos que salir de este antro cuánto antes!. Einar entró en la sala y con un hachazo le ayudó a deshacerse de los grilletes – Mira a ver si puedes ayudar a Sagarrondo, que se está quedando seco– dijo con el orgullo que le caracterizaba, pero Shevel notó cierta calidez en su tono y una media sonrisa de alivio en la tez del semi-dios. – Sagarrondo? Greg sigue vivo?No amiga, Greg murió valientemente, es su sobrino Xil, el que está al borde de volver con la madre tierra– le dijo Il-Bel asomándose por la grieta. 🐗 No podía ser cierto! Il-Bel! Hace cuánto que no veía a la huérfana elfa? Varios años, pero ahora entendió los sueños que había tenido últimamente. Todavía en shock y masajeándose las muñecas salió tambaleante del cubículo que había utilizado los últimos meses. 🏹 Vió el gigante caído cosido a flechazos y lanzazos, había sido una batalla dura según veía en las caras de sus acompañantes. Se acercó a Xil con cautela, todavía recordaba al bueno de Greg, y su sobrino era muy parecido. Le pidió un trago de agua a Il-Bel, y posó sus manos sobre el tronco del arbóreo. 🌳 – Todavía le queda algo de savia– dijo Shevel con cautela- Intentaré mantenerlo vivo lo máximo posible. Il-Bel, me puedes ayudar con un hechizo de floración?– La elfa asintió con preocupación y silbó llamando a Bix-kor. Su cara se ensombreció en un instante; Shevel, lo tendremos que transportar nosotras solas

🌚 Il-Bel urmaelari so zegoen. Bix-korren heriotza buruan zuen bueltaka, eta Xil Sagarrondoren egoera ere larria zirudien, hala ere ondo zainduta zegoen. Berri txarrak ziren biak, baina Shevel aurkitu izanak bestetik bihotza pozten zion. Sentimendu mikatza zuen gorputzean.

Hor zetorren Shevel, bukatua zituen Xilek behar zituen zaintzak eta beti bezala ur inguruan azaldu zen.

-Kaixo, Il-Bel, zer moduz zaude?– erran zion ikusi ziren azken alditik urterik pasa ez balitz bezala. – Ondo, Shev, Bix-Kor eta Hansi buruz ari nintzen pentsatzen, non izango dira orain?. – Haien izpirituak gurekin egongo dira bolada batean, badakizu, ez kezkatu haien irudiak ametsetan agertzen bazaizku!– erran zion begi-keinu bat eginez. – Bai.... 🌒 Shevelek Il-Beli begiratu zion, eta jada ez zuen ikusten umezurtz menderakaitz hura... asko aldatu zen ikusitako azkenetik. Indartsuago eta kementsuago ikusten zuen, eta baita lasaiago ere. Pazientzia handia beharko zuen Errupin eta besteekin jardunean hainbat hilabeteetan egoteko! Xarryren mandolina faltan botatzen zuen suaren inguruan, baina gau polita zen berarentzat, izar azpian hainbeste denbora giltzapean pasa ondoren. 🌗 – Il-Bel, nire abentura egunak pasa dira, erraldoiaren kontra jasandako zauriek nire osasunean eragin dute, eta uste dut herrira bueltatzeko ordua dudala.Baina nola? Zuk ez duzu herririk eta!– galdetu zion elfoak zur eta lur – Nire herrikideak jada ez daude gure artean, baina aurkituko dut arrantzale herriren bat nire sardinak erretzeko, ez duzu uste?– Biak barrez hasi ziren. 🌖 Bapatean, Errupin azaldu zen lasterka batean, ur-ezti botila esku batean, arkua bestean eta garraxika! – Segada bat egin digute! Erdu laguntzera!


Trolls

Los aventureros se han acercado a una aldea en el bosque Al parecer había una banda de Trolls que robaban y devoraban sus ovejas Han entrado en la guarida, ajusticiado a los Trolls y cobrado la humilde pero bien ganada recompensa reunida por los aldeanos sin sufrir demasiados daños Posteriormente han viajado a Bibal donde se han podido reabastecer e Il-Bel ha aprendido nuevos hechizos. Se han tomado un merecido descanso y unas rondas en la taberna antes de planear el siguiente movimiento de la banda...


Espexos lehenengo saiakera eta Xarryren aurkezpena

“Tabernaria ixten ari zen ateari so egin zion, bi segundu behar izan zituen ordea zertxobait beherago begiratuz tabernan hobbit bat sartua zela konturatzeko

-Hi, Sagarroi, hori ez al duk ba Harry ertaina? – Galdetu zion Errupinek Xil Sagarrondori.

-Barkatu, hip! nola jakingo duk, nor den hobbit hori, hik ez baituan ezagutu. Hire hiloba huan hori, barkatuidak, dagoeneko hordituta negok, hip!

-Baietz esango nikek- sartu zen Einar. – mmmhhh bera duk seguru, gitarra ta guzti zetorrek, nolabait aldatu xamarra ikusten diat baina. Ez zekiat, zerbait arraroa ikusten zioat, dezente argaldu duela esango nikek.

-Aspaldiko! Zer moduz zabiltzate Araskako parte hontatik? – Aurkeztu zen Harry, garagardo pittarra eskutan

-Dediooo, aspaldiko! Nondik ibili haiz?Ze aldatua hagoen hi!

-toki askotan, handik eta hemendik, Raincla, Tesala, lista luzea duk. Badakik, alde guztitan zegok nire dohaina duten hobbiten beharra duen jendea.

-Ene baaa, hip! Ze abeslari exkaxa huan, eta oraindik gitar zahar horrekin jarraitzen al duk?

-Ez pentsa ba, denbora hontan nire dohainak garatu dizkiat, eta lanabesaren modeloa ere ez duk berdin berdina ere- erantzun zion zorro barruan zeraman balezta erakutsiz.– beno, ze abenturatan zaudete sartuta? eta non dabil Shevel?– bota zuen sakehobbitak”

Despues de encontrar la respuesta al acertijo, cruzamos la pasarela que nos llevaba hasta donde krogar, krogar levanto un muro de fuego que no podian cruzar Xarry ni Bix-kor. (Si lo cruzaban, 5 de daño y morian fijo) Llegamos a la guarida de los espejos de Krogar, Einar, Xil, con bastante suerte, Il-Bel con tres de suerte y dos vidas y Errupin corinavirico y con uno de suerte. Disponíamos de una pócima nada más. Y había que matar al hechicero, con invulnerable y además volver a cruzar el muro de fuego.

La compañía reculó en el último momento, ganando un px e información valiosa para retomar el reto en otro momento...


Shevel encadenada

Shevel se despertó e intentó incorporase, ya no estaba aprisionada en una tela de araña. Sonrión levemente, pero estaba demasiado dolorida.

Pronto descubríó que estaba atada con grilletes y que un hechizo le oprimía sus pensamientos. Un hechizo simple pero efectivo, que en la actual situación no podía desmembrar. Intentó recordar, pero su cabeza estaba sumida en la oscuridad más absoluta.

De repente, se abrió una puerta y un mendrugo de pan duro impactó en su cabeza, mientras que una vieja cantimplora casi se hace añicos al golpear la pared...oyó agudas risas tras la puerta. El olor que desprendían las criaturas no dejaba lugar a dudas... había sido capturada por goblins, y algún chamán rondaba por allí....

Intentó morder el trozo de pan seco, mientras intentaba clarificar la pesadez de su cabeza. No iba a ser fácil, pero la poca agua que tenía le daba ciertas esperanzas. Pronto cayó otra vez en un profundo sueño.... un sueño diferente, en el que se escuchaba aullar a una manada de lobos...

Il-Belen aurkezpena

Il-Bel basoan zebilen, landare batzuk jaso eta bere animali kuttunak zaintzen. Halako batean zirrara bat sentitu zuen bere oin azpian. Zapaldutako putzu txiki hura izango ote zen? Ohituta zegoen ortozik belar artean ibiltzera, eta arraroa iruditu zitzaion. Bere lanza makulu bezala erabiliz aurrera jarraitu zuen, urrutian hain ezagunak zituen beleen txioak entzunez. Basoan bakarka askoz ere hobeto bizi zen, herri eta hiri zikin horietan baino. Eskerrak Shevelek lagundu zion bizi zen zulotik ateratzen! Eta “castellano” izeneko hizkuntza arraro hori ere erakutsi zion... azken batean asko erabili zuen. Gurasorik gabeko neskatila batentzat ez zen bizitza batere erraza hirietako ikuilu lana... Baina... nolatan gogoratu zen orain hortaz? Non izango zen Shevel? Oraindik agure horrekin ibiliko ote zen munduan barrena? Asko eskertzeko zion Aingirari... Ea gaur gauean bere kobazuloko onddo batzuk hartu, eta Shevel nondik zebilen asmatzeko gai zen! Otso batekin topatu, bere bizkar aldea laztandu eta nola alde egiten zuen ikusi zuen. Uhmm... basurdeengana ere joan beharra zuen, laister izango ziren erditzeko momentuan eta...


Caza de Lobos y misiones en Bibal

La caza de lobos era más una carrera contra el tiempo que una caza en si: si no superas la misión en los turnos previstos no tienes ganancias. Por suerte para los aventureros les queda otra oportunidad para superarla en un futuro.

Posteriormente los Caldereros han viajado hasta el foso de lucha de dun castillo donde se han enfrentado a tres mercenarios: un orco, un enano y un ogro. Los han vencido para deleite de la plebe pero no han logrado muchas ganancias ya que andaban cortos de cash y los corredores de apuestas solo admiten el vil metal por adelantado.

Seguidamente y tras un breve descanso han partido hacia el norte, dónde han aceptado una mision encomendada por el gobernante de Bibal que consistía en sabotear una torre fronteriza desde la que los bárbaros del norte lanzan sus incursiones: tras envenenar el pozo y las caballerizas y encender la almenara nuestros aventureros has obtenido 18 monedas de recompensa y un jugoso px para cada uno de ellos.

Cansados de deambular de aqui para alla han viajado río arriba hasta toparse con un puente y poder cruzar a la otra orilla con intención de perturbar el descanso de los muertos, pero esa será otra historia...


Xiantea topatu dugu!

Shevel se despertó, pero no pudo abrir los ojos. Estaba envuelta en lo que pensó que podía ser una enorme tela mortuoria. Intentó mover el brazo para alcanzar la daga que tenía en la bota.... pero el dolor se lo impidió...sufría mucho con sólo respirar y el simple esfuerzo de doblar sus entumecidos dedos la dejó casi inconsciente.

Se volvió a despertar... no sabía si había dormido una o diez horas y ya ni siquiera intentó mover un músculo. Se vinieron a la cabeza pequeños recuerdos de la mazmorra. Un escorpión gigante, Errupin gritando que huyera, Einar a punto de ser engullido por el gigante.... poco a poco fue recuperando parte de su lucidez, aunque no pudiese abrir los ojos su habilidad mental le era suficiente para hacerse una idea que estaba atrapada en la red de una gran araña. Decidió no luchar contra la tela de araña, no quería emitir ninguna vibración y sufrir otro aguijonazo de veneno.... Su único objetivo era poder zafarse de alguna forma y sacar su daga, aunque sólo fuese para morir con ella en la mano, y comenzó a recordar...

La búsqueda del gigante no había sido difícil, el hedor y las pisadas les llevaron rápidamente a su guarida. Sagar había sufrido lo suyo con el escorpión gigante, pero llegaron bastante bien a la explanada dónde se encontraba la gran criatura.... allí comenzó el caos. Nunca había visto un monstruo tan enorme, y por mucho que le pegaran parecía que recuperaba las heridas por algún poder maligno. Sagar y Einar no titubearon y estuvieron lanzando ataques sin cesar, Errupin más retrasado y con la cara desencajada por el miedo disparaba sin descanso mientras le lanzaba un hechizo tras otro... cuando conseguí invocar el segundo elemental Einar ya había sido devorado por el Gigante y Sagar había perdido demasiadas ramas. El Elemental atacó con furia al gigante, pero no era capaz de doblegarlo y Errupin se giró gritando que huyera. Así lo hizó cuando vio el cuerpo del elfo inerte sobre el suelo tras un garrotazo del monstruo. Perdió la energía para mantener el elemental y decidió volver por donde habían entrado... pero... qué hubiera dicho Hans de todo aquello? No... no podía dejarlos allí, si tenía que morir, moriría con ellos. Shevel agarró su bastón a dos manos y pensó en utilizar la famosa técnica de Muhammed la “avispa”, intentó cansar al gigante con fintas y esquivas, “quizá se cansa en algún momento y pueda ir mermando su fuerza con algún golpe de suerte” pensó la hechicera... “rope-a-dope” y el baile seguía. Esquivaba sus golpes, pero no encontraba ningún lugar dónde golpear... por muy fuerte que golpease, no conseguía herir a la criatura, cuando de pronto aparecieron tres grandes hormigas de la oscuridad, sólo le dip tiempo a girar la cabeza y... ufff... Shevel sintió un dolor en el brazo izquierdo dónde recibió el mordisco de la hormiga, que la volvió a dejar inconsciente.

Con su último aliento Greg envía , lo que a priori parece un amasijo se ramas mal puestas y sin sentido alguno, bajo tierra consigue enviar el mensaje hasta su tío xil sagarrondo el bárbaro de la familia sagar donde se lee: “ osaba nire mendekua egin zazu” Tras lo cual xil decide coger sus bártulos y presentarse ante los compañeros de su sobrino sagar, con sed de venganza......


Aitania

Tras un altercado de Einar con los guardias de Verneck nuestros aventureros se ven obligados a dirigirse al castillo de Aitania donde tras salvar la vida a un guardia son bienvenidos. Mientras Einar y Errupin se van de compras al herbolario y al herrero, Shevel aprovecha para descansar en la posada. Finalmente el grupo asiste a la escuela de lucha donde Greg Sagarroi es el único aventurero que saca algo en claro, obteniendo 1 punto de experiencia.

hau dek hau... herri zikin hortatik kanporatu gaitiztek!!! Gobernadore edo Mobernadore madarikatua!!! Beste herri batera jun gaituk ta zurrumurru asko aitu dizkiagu!!!

Greg Sagarrondoren aurkezpena

Errupin eta bere lagunak taberna barruan zeudela sekulako zarata entzun zuten kanpokaldean, errupin Soinu horri buruz zeoze entzunda zuen, etxe bat barrutik desegiten den moduko soinua zen, tabernako guztiak kanpora abiatu ziren ziztu bizian, errupin kontraz poltsikoan zuen sakutxo bat atera tabernariari garagardo garestiena eskatu eta eseri egin zen. Poltsa hura drubgyuk emandakoa zen, barruan garagardoarentzako txanpon batzuk eta gutun bat drubgyuk idatzitakoa: ▪️¤¤¥₩₩₩¥》 ♤♡♡☆☆○°¤¤¤¤¤ &&££}°°○☆▪️¥》♡♡《>>~~~~ Errupin: ze hostixe dek hau!!!! Glup glup glup glup Oain baiiiii “ mi buen amigo errupin, con gran dolor e de admitir que me hago viejo para estas aventuras, sin embargo, antes de comenzar dejé preparado a mi vástago, que bien poco se parecerá a mi, mediante correo arboreo le e avisado y acudirá raudo a la llamada. Tratamelo bien.
Mi último aliento lo utulizare para convertirme en el arma que portara greg sagarrondo, cuando le veas dile el lugar donde tuvo mi ritual y el se encargará de lo demás!!!!!


Primeros pasos

Grandísimas partidas las de hoy! Muy buen sabor de boca... y eso que he palmado las tres! En la primera el hechizo de empantanar ha sido muy clave: me ha jodido media banda para toda la confrontación 😭 La segunda creo q nos deja ver por dónde van los tiros de los eventos épicos: son partidillas para arañar: no se pretende que el señor oscuro gane, no al menos si los héroes van frescos, pero pueden mermarles y hacer que entren con menos recursos a la Dungeon... O ponerles en apuros si el evento ocurre de vuelta a la seguridad del descanso del guerrero: este mismo evento llega a saltar después de la Dungeon y errupin y jromdlon lo habría pasado fatalllll

La tercera misión ha sido realmente epica: tras unos primeros turno explorando la planta baja del caserón nuestros héroes se las tuvieron que ver con un grupo de bandidos que regresaban a su guarida tras cometer sus fechorías diarias. Con grandes dificultades lograron despacharlos para seguir registrando el caserón. Al llegar al comedor interrumpieron el almuerzo de un forajido ogro que pese a estar esperándoles (tuvieron que derribar la puerta a golpes alertando al gordinflón de su llegada) no logro en ningún momento imponer su corpulencia a los hábiles aventureros. Ya en el piso superior Errupin logro abrir la cerradura de la puerta que daba acceso a la sala donde Rorg urdía sus planes junto a Blasfemus, el hechicero renegado que hacía las veces de subalterno. Las bolas de fuego llovieron por doquier mientras el elfo y el semidiós se ponían a cubierto tras la puerta. Solo la última fracción de fortuna (a 5+) salvo a Errupin de morir a manos del despreciable Rorg mientras que Blasfemus logró intimidar al celestial con sus hechizos. Hasta que las tornas cambiaron: una disfunción mágica y un certero flechazo del explorador pusieron las cosas de cara para los aventureros que finalmente lograron doblegar a los bandidos y saquear sus pertenencias... Pero oh! Cuidado! El señor oscuro aún conserva una carta y 2 puntos de presupuesto! Una guillotina convenientemente colocada en un cofre privó a los aventureros de engordar aún más su botín y el viaje de vuelta a Verneck, sin suerte y escasos puntos de salud fue digno de las baladas de terror. Por suerte los aventureros lograron llegar a salvo a la posada de la ciudad (sorteando la enfermedad que asola los arrabales de la población) y reunirse con sus compañeros tras un merecido descanso. Continuará...

Iluntzen ari zen jada Jrupundur eta Errupin dorretxetik atera zirenean. Hura zen piura zekartena. Erdijainkoa erabat zurbil zegoen gorputza etsaien odolaz estalirik, ezkutua mailatuta, ogro batek gainean dantza egin izan balu bezala. Elfoa herren, armadura urratuta eta lantza oker-oker eginda. Poliki-poliki zebiltzan, indarrak erabat ahituta, sorbaldak elkarren kontra jarrita eta zaku bana bizkarrean. Horrela, kanpoko munduari jaramon handirik egin gabe eta ia mutu basoan sartu ziren eta bueltako bideari ekin zioten. Gau iluna zen herrixkaren kanpoaldera heldu zirenean baina aztikeria batek gidatu balitu bezala sardina erreen usainari jarraituz lagunak zain zeuzkaten kanpalekua erraz topatu zuten. Harry bere mandolina maisuki jotzen ari zen Shevenek marmar batea ahots ederrez itsasaldeko kantu triste bat abesten zuen bitartean. Kanpalekura iritsi eta zerraldo erori ziren bi heroiak Harryk abestia eten eta salto batean hurbiltzen zelarik. – Ez dun larria Sheven, ezti-ur pixkat eta gorde dizkiegun sardinak nahikoa behar liketen! Sorgina patxadaz zutitu, sua indartu, aldamenean zuen zaku batetik eskukada bat sardina atera eta makil baten sartzen hasi zen. Jarraian sutan jarri zituen eta hobbitak ezti-ura bilatzen zuen bitartean gerlariek ekarritako zakuak miatu zituen. – Ezpata zahar bat... makulu edo amuletorik ez, kaka! Oh, oh, oh... beno ez duk horren gaizki jun, diru pila zekartek! Jango dutena ordaintzeko haina errex! – eta irrifar zabal bat eskaini zion hobbitari. Ordubete beranduago panorama bestelakoa zen erabat. Sardinek indarberrituta eta ezti-urak mihia askatuta kontu-kontari ari zen Errupin: – eskerrak lehentxeo bueltatu zeaten, ez ziguan denborarik emango holako banketia prepatzeko bestela... etxe zahar madarikatu hori... ate guztiak giltzaz itxita zeuzkan, lantza erabat okertuta zeukaat ate joka mozolo baten moduan ibili ta gero... ta hi Jrulurdun, gogoratzen al haiz ogroaz? Nundik demontre atera dek? Kaltzonzilotan harrapatu gaitik, eskerrak hirekin tematu den ta pakean utzi nauen pixkat, ez demoniyuan azti horreke bezela, zer zuan hura... Shevel, hik ere ikasi behar dun holako bolatzarrak botatzen, ate atzean uzkurtuta eduki gaitin pixkat hurbildu diren arte. Gero ez zekiat Jruldrurrek hildako jainko hoiek edo jeitsi diren, baina buruak eztanda egin zion eta lelo-memelo geatu den. Hiri ere holakoik gertatu al zain? – ez zegoen elfoa isilduko zuenik eta sorginari erantzuten utzi gabe jarraitu zuen – Eskerrak horri eta aldameneko artista honi... zirt-zart bi kolpetan zatitu baitizkin biyak... portzierto... Drubgyu? Non zebilek alproja hori Harry?... Hurrengo eguerdian jaiki ziren gure heroiak, zuhaiztiarraren arrastorik topatu gabe. – Halakoa dek hau, inoiz ez dakik zer egingo duen...

Misiones disponibles:

M11 🟡 La cripta del rey maldito💀💀💀 M14 🟡 El templo en ruinas 💀💀💀 M15🟡 Encontrar la gema del valor 💀💀💀💀

Minicampaña 🔴 Los enemigos de piel verde


M31🔵 Guarida de pieles verdes 💀💀💀 M32🔵Explorar los túmulos 💀💀💀 (recompensa extra de 10 monedas por parte del gobernador de Bibal) M35🔵La casa de los enigmas 💀💀💀💀 M37🔵El laberinto del minotauro💀💀💀💀 M38🔵Asalto de devastadores 💀💀💀