دست‌کاری ژنتیکی؛ راه‌حلی برای زنده ماندن انسان در ماموریت‌های مریخ (بخش اول) آیا می‌توان برای سفر به مریخ،DNA خرس آبی را به سلول‌های انسان پیوند زد؟ خرس آبی یا تاردیگرید، جاندار هشت پای کوچکی است که از انواع شرایط سخت، جان سالم به در می‌برد. کریس میسون، متخصص ژنتیک و استادیار فیزیولوژی و بیوفیزیک دانشگاه ویل کرنل نیویورک، به بررسی عوارض ژنتیکی پروازهای فضایی، روش‌های غلبه بر این چالش‌ها و توسعه‌ی گونه‌ها در منظومه‌ی شمسی پرداخته است. به گفته‌ی میسون، یکی از عجیب‌ترین روش‌های محافظت از فضانوردان آینده در مأموریت‌هایی مثل مریخ، استفاده از DNA خرس‌های آبی، موجودات میکروسکوپی کوچکی است که می‌توانند از اغلب شرایط سخت حتی فضای خلأ جان سالم به در ببرند. میسون، سرپرست یکی از ده تیم منتخب پژوهشگران ناسا برای بررسی فضانوردان دوقلو، مارک و اسکات کلی بود. اسکات کلی پس از آغاز مأموریت خود در سال ۲۰۱۵ به مدت تقریبا یک سال در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشت در حالی که برادر او مارک کلی روی زمین ماند. هدف پژوهشگرها از مقایسه‌ی واکنش بیولوژیکی دو برادر به محیط‌های مختلف، یادگیری نکات بیشتری درباره‌ی آثار مأموریت‌های فضایی طولانی مدت بر بدن انسان بود. میسون و ده‌ها پژوهشگر دیگر در این زمینه، از مجموعه‌ی ارزشمند داده‌ها درباره‌ی آثار فضا بر بدن انسان رونمایی کردند. پژوهشگرها امیدوارند، به استراتژی‌هایی برای پشتیبانی از سلامت فضانوردان در مأموریت‌های فضایی آینده دست پیدا کنند. میسون در هشتمین کنفرانس Human Genetics در تاریخ ۲۹ اکتبر، به سخنرانی درباره‌ی برخی نتایج پژوهش یاد شده پرداخت. پژوهشگران پروژه علاوه بر توضیحات میسون در کنفرانس، در حال کار روی هفت مقاله‌ی دیگر هستند که از داده‌های بررسی دوقلوها استفاده کرده‌اند. با این حال، آن‌ها امیدوارند به مجموعه داده‌های بزرگ‌تری دسترسی پیدا کنند. میسون در کنفرانس اخیر گفت: ما به دنبال اجرای بررسی‌های مشابه به‌ویژه بررسی‌های طولی روی افراد مستقر در زمین و فضا هستیم. کاهش عوارض به گفته‌ی میسون، با بررسی ظاهر ژن‌ها در طول مراحل مختلف سفرهای فضایی (از جمله بازگشت فشرده به زمین)، می‌توان زمینه‌ای برای کاهش خطرهای مأموریت‌های فضایی آینده فراهم کرد. برای مثال، در صورتی که فرود و بازگشت به زمین برای بدن انسان مضر ارزیابی شود، دانشمندان می‌توانند روش‌هایی را برای پیشگیری از آثار قطعی آن‌ها توسعه دهند. اما با وجود مجموعه‌ی کوچکی از داده‌ها (بررسی دوقلوها) نمی‌‌توان هیچ‌گونه درمان یا داروی مشخصی برای تغییر واکنش ژنتیکی انسان به سفرهای فضایی تجویز کرد. میسون می‌گوید: معتقدم کاری که ما انجام می‌دهیم در علم رایج است. پدیده‌ی جذابی را می‌بینیم، سپس آن را روی موش‌ها آزمایش می‌کنیم. میسون تأکید می‌کند، تجویز هر دارویی برای تغییر عوارض دیده شده در فضانوردانی مانند اسکات کلی ضرورتی ندارد. او می‌افزاید: «برخی از تغییرات بدن، هر چند هم شدید باشند حاکی از نیاز بدن به واکنش هستند.»